Galaktik Demiryolunda Gece

Iki cocuk, trene gec kalmamak icin beyaz kayanin üzerinde var gücleriyle kostular. Gercekten de rüzgar kadar hizli kosabildiklerini fark ettiler. Nefesleri kesilmemis, bacaklari yanmamis ya da acimamisti. Giovanni böyle kosarlarsa dünyayi bile turlayabileceklerini düsündü.
Yasindan büyük sorumluluklarinin altinda ezilen fakat hayata kücük bir umut penceresinden bakmayi asla birakmayan bir cocugun kirgin yüregi Giovanni, annesine bakarken bir yandan da babasinin yoklugunu icine ektigi umut tohumlariyla yesertmeye calisir. Onu bu mücadelesinde en cok yoran ise arkadaslarinin acimasiz yargilari ve sözleri olur. Fakat tüm bu zorlugun arasinda Giovanni icin yildizlarla dolu bir yolculuk baslar ve bu yolculukta kendisine eslik eden kisi en cok özlem duydugu arkadasi olur.