Geceyi Takma Saclarima

Kendini evrenin sonsuzluguna karsi yasatan cok az seyden biridir siir.
iir, yasam ve ölüm arasinda bir kontrasttir.
Insan psisesinin en hakli disa vurumu olan siiri sezmek aslinda yasamin gizini sezmektir. Sair ise sözcükleri birbiri ardina süslü bir sekilde siralayan degil ince bir duyusun, derin bir gözlemin izlerini yaratandir. Ve bu gizde yasayan sairler bir ressamin renkleri kullanisi, bir müzisyenin seslerle olusturdugu uyumu sözlerle yaratir.
iir, benim icin Athenaum cevresi sairleri icin, özellikle de Friedrich Schlegel ve Novaliste oldugu gibi Syasamin kendisini dissallastirmasi, somut kilmasidir.
Yasamin somutlasmasi ve ifadesi olarak siir, bu nedenle yasamdaki Svarolusu, dönüsümü, tamamlanmamisligi göstermek, hatirlatmak icin tamamlanmadan kalmali bir tamamlanmis siir tanimi vermeden parcali olmalidir.
Parca, Sbütünün, evrenselin, hakikatin parcasi olarak bir eksik barindirmayip kendisinde her an dissallastirdigi Shakikat ile yasami güzelligi somutlastirmaktadir. Bu nedenle Sbütüne, hakikate varmanin aslinda yolda olma hali olmasi düsüncesi ile Sparca olarak Sbütünü temsil ettigim fikri ile uyumlu olarak siirlerime bir isim vermedim. Siirler, bitmemisliklerinde her an her okuyusta okuyucunun mühayyilesinde yeni bir isimle dogmak ve bir Sanka kusu misali yenilenerek Shakikati kendilerinde dissallastirmak icin isimsiz olarak ruhumun dilselliginden filizlendiler. Bu baglamda okuyacaginiz siirlerde Sparca olarak kalan siirler yasamdaki var olma halimizi, yorgunlugumuzu ve umudumuzu hatirlatmaktadirlar.