Kopuk

Merdivenlerin dibi nefes dolu. Aglamamak icin bir tanesini icime cekip, kosa kosa eve gitmek istiyorum ama dogru dürüst yürüyemiyorum bile... Yalnizca sürükleniyorum. Karanlik koyulastikca koyulasiyor Kac defa atarsan at, denizin icine almayip geri tükürdügü bir cöp gibi vuruyorum evin kiyisina. Abim yok, babam yok...
Pencerelerde isik yok. Yalnizlik hepimizden önce gelip kurulmus evin icine. Melih Özeren, Kopukta bir sokak cocugunun yoklukla, yalnizlikla ve ölümle sinanan hayatini anlatiyor. Bu hayata, bu hayatin muhatabina üzülüyoruz, keske elimizden bir sey gelse diyoruz ama her seye ragmen kahramanimiz öyle güclü ya da kendini güclü göstermeyi o kadar iyi beceriyor ki, ona acimiyor, daha dogrusu aciyamiyoruz. Kendimizi yasam, insan olmak ve dünyanin halleri üzerine düsünürken buluyoruz.