Sessiz

Kan sip sip toza damlarken oturdugu kapinin esiginde en derin uykusuna daliyor, falda gördügü cennetin kapisini yavasca araliyor ve ruhunu serbest birakiyordu.
Mahalleye tepeden bakan, sahipsiz, iki katli harap ev, herkesin korkulu rüyasiydi. Etrafi tas duvarla cevrili, catisindaki kirik kiremitler yosun tutmus, camsiz, birkac tahtayla kapatilmaya ugrasilmis pencereleri ve ürkütücü görünümüyle, hayaletlerin ve cinlerin istilasina ugradigi inanilirdi. Evsizler bile soguk kis gecelerinde bu kagir eve yaklasmaktan cekinir, kendilerine baslarini sokacaklari baska bir dört duvar arardi. Örümcek aglariyla kapli, tahtakurularinin delik desik ettigi, baykus ve güvercinlerin yuva edindigi evle ilgili anlatilan hurafelere inananlar, kafalarini cevirip yukari bakmaktan korkar, yikilmasi icin belediyeye dilekce yazar, bedensiz varliklarin buna kizacagini düsünüp kagitlari yirtar hatta yakarlardi.
Genc öykücülerden Mustafa Deniz Serter, Sessiz öykü kitabi ile cikiyor karsimiza. Yazarin öyküleri su gectigimiz günlerde insanlarin yüz dökümü aslinda. Duygu hallerimizin, itirazlarimizi sustukca büyüttügümüz ortak sorunlarimizin öyküleri.
Tarik Tufanin da dedigi gibi Insani anlatmak degil, susmak yorar. Insani yasamak degil, gizlemek yorar. Insani yol degil, kalmak yorar.
Özgürce konusacagimiz yarinlara