Yalniz Efe

Sabahtan beri yürüyorduk. Düse kalka gectigimiz sarp keci yollari; bazen selin actigi yariklar icinde kayboluyor, bazen sik fundaliklardan ayrilarak dibinde sivri cam tepeleri görünen karanlik cukurlara sapiyordu. Ayi avina gidiyordum. Rehberim, Kumdere köyünün en meshur nisancilarindandi. Beraber tirmanacagimiz yüksek ormanli daglarin daha cok uzagindaydik. Zaman zaman ince bir yagmur serpeliyordu. Günes yoktu. Sonsuz, mor bir kubbeyi andiran dumanli gökte; faniligin gecmis saatlerini hatirlatan, gamli guguk sesleri aksediyordu. Artik iyice yorulmustum. Omzumdaki martin gittikce agirlasiyordu.