Havada Bulut

Insan düsünürken güzel cümleler yapiyor, ne iyi fikirler hatirina geliyor, ne meseleler hallediyor... Halbuki, düsündükten sonra yazi yazmaya koyuldugum zaman ayni cümleleri, yani o zaman begendigim cümleleri, hatirlamiyorum bile... Yazmanin cok enstantane bir düsünce oldugunu biliyorum. Onu söylemek istemedim. Farz et ki, bir kirdasin. Cebinde kalem kagidin yok. Yazi yazmayi kurmussun. Eve gidince söyle bir sey yazayim demis, düsünmeye dalmissin. Iste bu anlari kastediyorum.
Sait Faik Abasiyanik kendine özgü yalin ve akici öykülerinde okuru sasirtan, insani ve dogayi bütün ictenligiyle anlatmaktan geri durmayan, her seyin merkezine insan sevgisini koyan bir yazar. Kökü kendinden olan bir yazar olarak Abasiyanik, Cumhuriyet sonrasi edebiyatimizda bir mihenk noktasi olarak belirirken cagdas öykücülügümüzün de temellerini atar.
Sait Faik Abasiyanik, öykücülügümüzün en özgün ve ayriksi seslerinden