Anneme Söz Verdim

O,bir cukurun icine konuslanmis; sonbaharin bile kis gibi yasandigi,ilkbahar ve yazi sadece dört ay kadar olan bir kasabanin kücük,inatci ve kabina sigmayan bir cocugu idi. Kendisi,kasabanin tam ortasindan akan irmak gibi mutlaka denize ulasmak istiyordu.
Cünkü onun icin deniz;filmlerde seyrettigi sonsuzluk demekti.
Onun icin sonsuzluk;-calisirsa,sabredilirse mutlaka ulasilabilen bir seydi.
O sonsuzlugu;olanaklarin sonsuzlugu olarak hayal ediyordu kücücük beyninde. Ona göre olanaklarin sonsuz oldugu yer ise Istanbuldan baska bir yer degildi.
Istanbul ; herkesi kucaklayan,tartan,simartan,haddini bildiren,erisemeyenlere sonsuzluk kadar uzak,erisenlerin pek de kiymetini bilemedigi olanaklarla dolu koskocaman bir sehirdi.
Mehmet,Annesine söz vermisti.
Sayet annesi olanaklarin sehrine gönderirse,basarilmasi olanaksiz gibi görüneni basarabilinecegini annesine kanitlayabilirdi. Hic kuskusuz bunlari yaparken; pek cok seyi özleyecegini,pek cok seyi de yasayamiyacagini biliyordu. En basta da cocuklugunu
O dünyaya cocuk gözlügü ile bakarken,kocaman adam olmak zorunda oldugunun farkina daha cocuk yasta varmista zaten...