Cennetin Sesi

Bekleyeni kistirir bela. Birilerini yerlestirmek gerek bosluklara. O birileri ki hep bekledigine
benzer. Herkes dönen makaranin pesinde sevkle segirtirken, bekleyenler bilir ki yollar tastamam
ölüdür.
Kelimeler kralliginda insa edilen bir mabede giriyoruz. Bir bekleme ustasinin Beklenen
kimdineydi sorusuna aradigi cevap, zamanla harabeye dönen mabedin tozu topragi arasinda
asil muhatabini buluyor. Ve beklemenin sirrina eriyor.
Cennetin Sesi, bekleyisini ferd bir cigliga hapsetmek yerine onu toplumsal dayatmalarin, varolus
cabalarinin, kusak catismalarinin atmosferine tasiyor. Bir yüregin cirpinisi, bir zihnin bocalayisi
karsisinda kayitsiz kalanlari; engelleri, olamamayi, milyonlarca insan arasinda hala yasananlari
tek bir isme sigdiriyor.
Ruhun rengini olusturan kibrit-i ahmer gibi dünyasini cevhere dönüstürmesi beklenen bu isim,
ayni zamanda düsülen kuyunun, sarkitilan ipin, beklenilenin ve bekleme illetinin ismi oluyor.
Zeynep Hicretten, beklemenin kiyisinda bir ilk roman.