Hikayeler

Sorunlarla dolu bir evde gecen cocuklugundan, oradaki anilarindan kacarken yazin dünyasinin catisi altina saklanir Anton Cehov. Ruhuna kanat geren bu catiya olan minnetini cok calismakla, daima üretmekle ve ufak tefek hatalarda onu terk etmemekle verir. Onun icin hikaye yazmak, basli basina ciddi bir istir; hikayeler gereksiz olan her seyden arinmali ve degerli okurunun karsisina en temiz, en yalin haliyle cikmalidir. En mühimi ise yazar; her bir cümlesinde okuruna sözler verdigini bilerek ilerlemeli ve tüm sözlerine sadik kalmalidir. Zira yazar, bir hikayenin basinda okuruna deniz manzarasini göstermisse ikinci veya ücüncü bölümde onu mutlaka mavi sulara daldirmalidir. Nihayetinde, Tutamayacaginiz sözler vermek, yanlistir. Anton Cehovun hikayelerinde okur; bir hafiye edasiyla betimlemelerin arasina karismali, orada kaybolsa bile engin sularla bulasacagi ani beklemelidir. Anton Cehovun hikayeleri; kara mizahin gölgesinde yetisirken sokaktaki insanin gercekligi ile okuru elinden tutup aydinliga cikarmakta ve tanidik yüzlerle karsilastirmaktadir. Elinizde tuttugunuz kitaptaki her bir hikaye, sokaktaki insanin dertleriyle yogrulmakta; yasanan ancak görmezden gelinen hayal kirikliklarini, yüreklerde acilan bosluklari, yersiz kuskularin cikmaz sokaklarini, yüzlerdeki maskelerin kirli artlarini, ucup giden ask fisiltilarini, insanin yok yere kendisini kaptirdigi korkularini gün yüzüne cikarmaktadir. Mühim olan, ey okur; sizin bu gerceklerle yüzlesmeye cesaretiniz var midir