Kendi Heykelini Yontan Kadinlar

Nietzschenin Bir kafa ne denli dogruya dayanabilir, ne denli dogruyu göze alabilir sorusuna cevap gibidir Leyla Erbilin yazin dünyasi. Leyla Erbilde kendini betimlemenin, kendine bakmanin, elestirmenin, itirafin hermeneutik rolüyle kendi kendinin yorumbilimcisi olmanin, daima yüzlesmenin ve parrhsiasts olarak yasamanin yüceligiyle kurulu bir hayatin yazisi okunur. Leyla Erbil, bireysel anlamda adalet saglamanin yolunu, kendiligi üzerine düsünerek olusturur ve yazisini bu yolda kurgular. Gerektigi anda konusmanin erdemli yasamakla, haysiyetle sarili bir söylem bicimi oldugunun farkindadir. Leyla Erbil, tipki kaleme aldigi kadin-yazarlar gibi kendiligini insa etmek icin cabalamis, varligi ile hayata karsi direnmis bir yazar. Burcu Sahin de Kendi Heykelini Yontan Kadinlarda Leyla Erbilin romanlarini kendilik bilinci acisindan inceliyor ve satirlar arasinda hem yazarin hem de yarattigi kadin karakterlerin verdigi mücadelelerin izini sürüyor. Leyla Erbille, Kalan romanini yazdigi dönem tesadüfen tanisan ve bu kisa görüsmenin etkisinden uzun süre cikamayan, doktora tezi icin buradan ilmekler yakalayan Burcu Sahin, aitsiz kimlikler etrafinda bir tema örmeye baslar. Erbilin karakterlerinin ve meydan okuma yöntemlerinin Foucaultdan yola cikarak derin analizini yapar. Romanlardaki kendilik pratiklerini, öznellik, sorumluluk, erdem, hafiza ve kimlik gibi bircok farkli acidan irdeler. Bu kapsamli inceleme, edebiyat arastirmacilari kadar Leyla Erbil okurlari ve meraklilari icin de bir basvuru kaynagi.