Tanisan Severdin

Tanisan Severdin, ön yargilarimiza ve sorgulamadan benimsedigimiz kaliplasmis düsüncelerimize saglam bir tokat atiyor. Siirsel anlatimi, sade ama carpici üslubuyla bir solukta okunacak ve okurun bogazinda yumru birakacak bir roman
Dincer Aslan; cok farkli dünyalara ait insanlarin, görüsleri birbirine taban tabana zit olsa da insan olma noktasinda kesistiklerinde aslinda bir o kadar benzer olduklarini gösteriyor bize.
Orta yaslarina varmis bir adamin gecmisi ve bugünüyle hesaplasmasina, farkli zamanlarda gerceklesmis iki tren yolculugu üzerinden taniklik ediyoruz. Bir tanesi Ankara Gar patlamasina denk gelen ve her ikisi de yasaminda dönüm noktasi olacak olaylari barindiran bu yolculuklarin odaginda ise askin belki de en saf haliyle Deniz var.
Roman, anlattigi hikaye ile icimize islerken bir taraftan da nefret ve ayrismanin yerine sevgi ve hosgörüyü koyabilmenin cok da zor olmadigini hissettiriyor.
Kaplumbagalar böyle, yumurtadan cikar cikmaz daha yol iz bilmeden denize dogru gidiyor ya ne garip degil mi sair Biz de onlar gibi öyle...
Kimisi de ölümüne gidiyor ama...
Olsun, sonucta deniz niyetiyle gidiyor.
Belki yolda ölenler, ölümü deniz saniyordur sonunda.
Öyle ya nerden bilsin hayvan
Basimi cevirip öte yana bakiyorum, komutan yola odaklaniyor bir süre.
Nasil biriydi Deniz diyor bu kez üzüntüden kacis olmadigini kabul ederek.
Uzun uzun düsünüp Denizi anlatacak tek bir cümle bile bulamiyorum.
Bilmem, iyiydi. Tanisan severdin.