Yesil

Bir mutlu son istiyorum artik. Mutlu sonlar olmadigini, mutlu son sayilan sonlarin bir sarhosluk aninda yasanan yanilsamalardan baska bir sey olmadigini bilerek. Iyi kötü her sonun yeni bir öyküye baslamak, yeni umutlara ya da umutsuzluklara kapilmak demek oldugunu bile bile. Artik herkes, ölüm disinda her türlü sonun yeni bir insana, yeni sorulara, cözümsüzlüklere, kacislara, düs kirikliklarina dogru yola cikmayi göze almak anlamina geldigini ögrendigi halde.
Ensest kurbani genc bir kadinla intihara meyilli bir gazetecinin dokunakli aski, baskici bir iktidar, bunaltici bir atmosferde suya sabuna dokunmayan zararsiz eserler üretmeye zorlanan sanatcilar Inci Aral ilk olarak 1994te yayimlanan Yesilde döneminin cok ötesini gören bir bakis, öncü bir kurgu ve dille yozlasmis bir dünyayi ve askin tüm baskilara, keskin degisimlere karsi direnisini hikaye ediyor. Bu sarsici roman, ikiyüzlü kasaba ahlaki, korkular, varolus sancilari icinde kivranan, bugüne de ait bir kusagin ironiyle cizilmis bir portresini sunuyor. Yesil, ilk ciktiginda Yeni Yalan Zamanlar adini tasiyordu. Bu ad sonradan bir üclemenin basligina dönüstü ve Inci Aral, sonradan Yesil adini alan ilk kitaptaki gibi tuhaf, karmasik ve bir o kadar da gercekci dünyalari ve yozlasmayi anlatmaya Mor ve Safran Sariyla devam etti.