Geceye Dogru

Sallanan koltugunda oturmus müzik dinleyen bir yaslinin sarki nagmeleri esliginde neler düsünebilecegini, hayatin hangi kayip uclarini bularak birlestirecegini psikiyatrinin, tip aleminin veya herhangi bir bilim adaminin merak edip arastiracagini hic sanmiyorum. Gerci bunu ben kendimin de basaracagini düsünmemistim. Penceremin kiyisinda duran su koltuk var ya, iste her neye vardimsa orada oldu. Otururken.
Insan hayati bir günse eger, ben o günün ikindisinden de gecmis, aksaminda ilerlemekteyim. Geceye dogru yuvarlanip giden saatler. Güzel saatler. Beni benimle bas basa birakan essiz vakitler. Ikindileri bir baska hissiyatla sevmemin sebebi, biraz da bu vakitlerin hayat saatime uygun düsmesi olsa gerek. Sabah vakitleri cocuklugumdu, ögle üzerleri capcanli genclik zamanlarim, ögleden sonralariysa upuzun uyuklama demleri. Aksamlara gelince onlar