Arka Odalar

Masal basladi. Her sey zihnimden tek tek zelzeleden acilan yer kabuklarinin arasina düserek yok oldu. Tutmaya calismadik zira unuttuklarimiz kalbimize bile yer etmemis demektir.
Ardindan gelen zelzeleleri ise artci depremler diye adlandirdiklarinda bu sadece büyük zelzeleler tekrar bize vurdugunda yüregimizin, kaburgalarimiza son kez carpmasi icin bir lanet olarak üzerimize sinmisti.
Bir firtina tenimizi oksamadi, bizi yok etti. Ardindan ise digerleri kan damlayan bicaklarini bize dogrultunca siyah kelebegin bir kanadi yirtildi.
Beyaz kelebek uctu. Bütün kelebekleri tek tek ölüm ile kan akittirdi, sonra bicagini tekrar yikayarak kanatlarini gökyüzünün o maviligine dogru sürdügünde kendine adanan listedeki bir baska kurbani ölümün o sefkatli kollarina indirdi.
Bir cukur acildi Önce yara izlerimiz ve gercekliklerimiz icine tek tek döküldü. Sonra ise bu ölümün tatli arzusuna yatirilan herkes o zelzeleden acilan yariklardan atildi. Cicekler orada degildi lakin yollarini aydinlatmak isterken bir kelebegin kanadini atese verdiler.
Bu bizim masalimiz degildi. Sadece bize anlattigi yalanlarin devami olarak bize dökülen kelimelerdi. Peki ya bu ölüm cukuruna düsenlerden birisi ise beyaz kelebekken, bir pencere pervazindan alinarak bir kusun yaninda ölen siyah kelebegin kanatlarindaki zehri icen kus mu daha fazla yasardi, yoksa zehri oraya koyanlar mi