Dönüsüm

Bir ayi askin süredir vücudunda tasidigi agir yara -kimse yerinden uzaklastirmayi göze alamadigindan, elma gözle görünür bir hatira gibi etin icine gömülüp kalmisti- tiksinti veren o feci görünümüne karsin, babasina bile Gregorun nihayet ailenin bir üyesi oldugunu animsatmisti. Kendisini düsman gözüyle görmemek, Gregora karsi duyulan nefreti ice atip ona hosgörüyle, yalnizca hosgörüyle davranmak gerekiyordu. Gerci Gregor, aldigi yara dolayisiyla devinim yetenegini belki de sürekli yitirmisti ve simdi odasinin bir basindan öbür basina gidebilmek icin yasli bir malul gazi gibi dakikalar ve dakikalarca uzun bir zamani gereksiniyordu. -yükseklerde saga sola tirmanmak diye bir sey söz konusu olamazdi artik- Ama durumundaki bu kötülesmeye karsilik kazandigi bir sey vardi, kaybettiginin yerini haydi haydi tutuyordu. Her vakit aksamüzeri, kendisinin daha önceden hep bir iki saat dikkatle gözetledigi salonun kapisi aciliyor, salondan bakilinca secilemeyecek gibi karanlikta yatan Gregor, bütün aileyi aydinlik masanin basinda otururken görebiliyor ve konusmalari bir bakima herkesin izniyle, yani eskisinden bambaska türlü dinleyebiliyordu.
Kuskusuz artik bu konusmalar, Gregorun otellerin daracik odalarinda kendini rutubetli yatak yorganlar icerisine attigi geceler hep bir özlemle aklindan gecirdigi eski günlerin canli söylesilerine benzemiyordu.