Benim Evim Neresi - Yarasiz Cocuklar Yoktur

Evinde yalniz birakilmis cocuklar icin bu dünya ev degil. Icine dogdugumuz her ev evimiz degil. Benim cocuklugumdaki evim camdandi. Kirar kirar tekrar yapistirirdik. Kac kere döküldü üstümüze o ev biliyor musun Kac kere yaralandik odalarimiza girmeye calisirken. Bu kadar cok yara aldigimizi belli etmedik el aleme tabii. Canimiz kesildi ev icinde kaldi. Kol kirildi yen icinde kaldi. Babam kirilan camlardan odama ayna yapti. Bakardim. Nerde kirilip nerde birlestigimi izlerdim. Parca parcaydim. Yüzümü tam göremedigim icin hep eksik hatirliyorum cocuklugumu. Annem dökülen parcalardan kendine kolye yapti. Batardi. Elimi uzatmaya kalktigimda canim yanardi. Onun yanina yaklasamadigim icin tam animsamiyorum anne kokusunu. O parcalanmis eve evim diyemedigim icin bilemiyorum evimin neresi oldugunu. Evimi bulamiyorum. Kendimi bildim bileli arayip duruyorum. Hicbir sorgulamamda cevaba ulasamiyorum. Sanki yersiz ve yurtsuzum. Hatirladigim ilk anilarimda bile aidiyetsizim. Dünyanin neresine gitsem adressizim. Hangi catinin altina siginsam yine evsizim. Koca dünyada kendime bir siginak bulamiyorum. Yerlere göklere sigamiyorum. Benim evim neresi