Nevrozlar ve Insan Gelisimi

Freud insan dogasina kötümser bakiyordu ve öncülleri temelinde bunu yapmaya mahkumdu. Onun gördügü kadariyla insan, basini cevirdigi her yerde tatminsizlige mahkumdur. Ilkel icgüdüsel dürtülerini kendisini ve medeniyeti harap etmeksizin tatmin edici bir bicimde yasayamaz. Yalnizken veya digerleriyle mutlu olamaz. Ya kendisi aci cekecek, ya da baskalarina aci cektirecektir. Meseleye böyle baktigi halde hizli bir cözümle uzlasiya varmamasi ise onun yararina olmustur. Aslina bakilirsa onun düsünce cercevesinde bu iki alternatif serden kacis yoktur. En fazla güclerin daha az nahos bir bicimde dagitilmasi, daha iyi kontrol ve yüceltme vuku bulabilir.
Freud kötümser olmasina ragmen nevrozda bir insan trajedisi görmüyordu. Biz ise insan deneyiminde ancak ortada yapici, yaratici cabalar varsa ve bu cabalar engelleyici veya yikici güclerle engelleniyorsa trajik bir zayiat görüyoruz. Freud insandaki yapici güclere dair net bir görüs sahibi olmamakla kalmamis; bunlarin özgün niteligini de inkar etmek durumunda kalmistir. Zira onun düsünce sisteminde sadece yikici ve libidinal gücler, bunlarin türevleri ve birlesimleri bulunuyordu. Yaraticilik ve ask eros ona göre libidinal güdülerin yüceltilmis bicimleriydi. En genel terimlerle aciklamak gerekirse kendini gerceklestirmeye yönelik saglikli caba olarak gördügümüz sey, Freud icin narsist libidonun disavurumlarindan baska bir sey degildi -ve ancak böyle olabilirdi.