Tas Kinasi

Dostlar meclisinde bir bardak cayla birlikte gecmis yad edilirken. Yoklugun acinin hep iyi tarafi anlatilirdi. Hayat bize acimasiz davransa da biz hayata hic küsmedik. Cünkü sevdiklerimiz vardi o hayatin icinde, buralarda sevdani acikca yasayamazsin.
Utanirdin sevdandan, kimse duymasin, bilmesin diyerek. Yamali pantolondan utanirdik. Yirtik kara lastikten utanirdik, baska caremiz de yoktu zaten. Hic kimseyi selamsiz birakmazdik, komsuya hürmet, büyüklere saygida kusursuz idik. Sevdigime el uzatanin, dokunanin azraili olurduk.
Günesten önce kalkip rizkimizin pesine düsüp, helal ekmek getirmenin pesindeydik. Oysa biz mutluyduk yasantimizdan, birileri ari kovanimiza comak sokana kadar. Burada anlattigim hikayeler yasanmis, yasadigimiz günlerin kara mizahidir. Burada hayat tandirdan yeni cikan ekmek kokusu gibidir, kisin gonak gelende bulgur pilavin yaninda pisen gaz kokusu gibidir.
Burada hayat ana kokusu gibi, koynumuza aldigimiz yar kokusu gibidir. Kisin alti ay kar altinda kalip karlar erimeden disari cikan kar cicegi gibidir.
Bizim umutlarimiz hep sicaktir taze kavrulmus un helvasi kokusunda, insanin icini ferahlatir, yarpuz kokusu hayatlarimizin en aci yani ise, cehaletten yedigimiz darbelerdir, buradaki öyküler bicak sirtinda yasamis insanlarin gül bahcesinde gözyaslariyla tomurcuk yetistirenlerin hikayesidir, yalansiz dolansiz ne yasanmissa o. Bazen konusmak istersin ya konusamazsin bogazin dügümlenir, iste o söylemedigin söz burada karsina cikacak, atlari dört nala sürüp giderken bir anda aniden nasil durduguna sahit olacaksin ve icindeki ses ile vay be diyeceksin...