Kar Altindaki Gece

Ralf Rothmann Baharda Ölmek ile baslayip O Yazin Tanrisi ile devam eden üclemesini Kar Altindaki Gece romaniyla tamamliyor.
1945, kis 16 yasindaki Elisabeth kendisini tedavi eden firari Rus askerle birlikte bir siginaktadir. Soba borusu deliginden karda yürüyenlerin ayak seslerini isitir; yukaridaki yasaminin onsuz akip gittigini, tanidigi ve sevdigi tüm insanlarin onu aramayi coktan biraktigini ve onun orada yattigini bilmeden kaskati donmus topraktan uzaklastiklarini hayal eder. Ve hayallerde kayboldugu bir an böyle iyi oldugunu, bir daha onlarin yanina, hicbirinin yanina, yukariya cikmak istemedigini, sonsuza dek Dimitriyle bu gecede, karin altindaki bu sicak barista yasamayi arzular...
Sac barakamiz hep soguk olurdu, demir soba sicagi geceden sabaha tutmazdi, ufaklik da gece uyanmis, pijamasiyla sendeleye sendeleye otlakta yürümüs, ciplak ayak... Diz yüksekliginde duvarla cevrili gübre cukurunu görüyor, e tabii sabah ayazinda üstünden dumanlar tütüyor, herhalde sicak banyo sandi. Neyse iste icine girip oturuyor, nese icinde kafasini bir güzel kahverengi pis suyla yikiyor... Oranin mayalanma yüzünden belli bir isisi vardi, ne olursa olsun bizim kümes gibi odadan daha sicak oldugu kesindi... Ben bütün o korku ve dehsetin icinde ne düsündüm biliyor musun Evet, iste bizim hayatimiz bu. Gübrenin icinde oturuyoruz, gübrenin icinde büyüyoruz, gübre gibi kokuyoruz ve her zaman da böyle olacak...
Kar Altindaki Gece, Rothmannin en iyi kitaplarindan biri.
Rainer Moritz, Neue Zürcher Zeitung