Morgan Clark

Yirmi bir Mart gününde hücreye hapsedildim. Kilit vurulurken bir ses fisildandi. Ölümün hücreden cikacagin gün. Artik tek basatlaydim. Caresizdim. Karanlik duvarlar ürkütüyordu. Sessizlik her saniyeye yayilirken, dünya beni cagiriyordu. Lanetli dakikalarda cigliklarim kanlar esliginde ölümü andi. Anik bir insandim. Insan olmayan bir insandim. Hapsedildigim beden, her gün biraz daha karanliga atiyordu ölümü anmakta olan ruhumu. Artik ruhumu hissedemiyordum. Bir seyler gidiyordu benden, bunu her uyanisimda hissediyordum. Gercekligim bana o kadar uzakti ki ona sesimi duyuramiyordum. Birtakim sesler duyuyorum. Sanirim birileri hücreye veda ediyor. Artik her bir dakikada cigliklar duyuyorum. Ruhum bir an önce yola koyulmak istiyor. Gözyaslarinin pinarinda kokan ölü peri, öldürülmek icin sürükleniyor bilmedigi salincaklara... Kurtarilmayi diliyor mu, o da bir muamma...