Mutlu Bebekler Ülkesi

Ömer, bir yokluk dünyasinin soguk kaldirimlarinda, kendini hayatin saganak yagmurlarinin altinda isitmaya calisiyordu. Adi gibi adalet istiyordu kendi ütopyasinda kendi evinin icinde. Onun icin bu dünya hali nefes alan her can, gönlünün icindeki her canpare askti. Peki, Ömer kimdi Ömer, belki Sidika, belki sen, belki o, belki biz. Belki de bizim üsüyen cocuklugumuzdu. Sicak bir ülke de mutlu olmayi isteyen kayip cocukluklarimizin renkli kuslari ucusuyordu bu ülkenin gökyüzünde.
Yüce Gönülün dogan gününün isigi vurmustu hepsinin göz bebeklerine. Sevecen kuslar, ask kuslari, merhamet kuslari, sadik kuslar, emektar kuslar, cevher kuslar, sari kuslar...
Sevda yüklülerin korugunda, ucusuyorlardi bulutlarin ak yüzünde, esen yelde, kuru dallarda.
Mutlu Bebekler Ülkesi hepimizin cocuklugunun ilik bir yeli gibi hayal degildi, gercek olabilirdi. Bir ay isigina gebe, bir kiz bebek doguyordu umuda günes, umuda ay isigi. Aybala Günes Ola diye ad alip, doguyordu ülkenin dag doruklarindan isigi gözlerinde hasret. Yamaclarinda ender cicekler aciyordu sevgi diye. Cocuklarin aglamadigi yurtlar kurup, yeni tohumlar ekebilirdik topraga. Binlerce endemik cicek boy verirdi cocuk gibi. Ve biz cocuklarimiza sahip cikarsak gercek bir Mutlu Bebekler Ülkesini kurmayi basarabilirdik. Evet, bu düs degil, gercekti.
O zaman siz Mutlu Bebekler Ülkesinin gercek sahipleri, cocuklugunuzu dinleyin. O size Mutlu Bebekler Ülkesinin bir tuglasini elinize verecektir. Insa etmek sizden...