Eski Zaman Türküsü

Babamin, ödeyemedigi taksitlerin hayfini ciziktirdigi o satirlar arasinda unutamadigim, her okudugumda kalbimde hüzünlü kuslarin kanat cirptigi bir mesel vardi. Bana göre, bütün pismanliklarini, hatalarini, gücünün yetmedigi zamanlari, elinden gelmezlikleri temize cektigi yer orasiydi. Gözyaslarimin henüz koyulasan sakalima harf harf bulasmasina sebep sey; anneme, onu unutmamasi ve affetmesi icin uzattigi unutmabeni cicegi meseliydi. Insan yapamadiklarinin, yasatamadiklarinin özrünü, uzattigi tek bir cicekte, upuzun bir cümleyi susar gibi söyleyebilir miydi
Kim bilir, belki söyleyebilirdi. Fakat o cicegin uzatilisinin bir özür anlamina geldigini annem hicbir zaman bilmedi.
Bitisik nizam evlerin, portakal cicegi kokulu, yoksul sokaklarinda yürüyor Cabir Özyildiz. Bir dama cikiyor gecenin sicaginda, kaderleri bir yoldaslarin hayatina bakiyor. Sonra bir köprü altinda, kimsesiz cocuklarin, binlerce kez yasanmis hayatlariyla bir cizik atiyor okurun ruhuna. Elinde bir alet cantasiyla bir eve girip derinlere kazinmis bir ismi cagiriyor. Öykülerinde, okura bir eski zaman türküsünün kah hüznünü kah buruklugunu kah ince tebessümünü sunuyor.
Yazar, ilk kitabi Eski Zaman Türküsünde, ustaca yansittigi sahi evrenlerle birlikte, sairin o kadar aziz ki mutluluk bile bizden cok misrasina serh düsercesine telafisi imkansiz seylere, delismen kelimelerle bir kördügüm atiyor. Cözebilene ask olsun.