Bir Tacirin Not Defteri

Cemil Meric icin Paris, bayram ziyaretinde evde olmadigina sevinilen türden bir akraba gibi miydi bilmiyorum. Ben Parisi ilk gördügümde otuz yasindaydim ve Paris evdeydi. Evet yirmili yaslarda Istiklal Caddesindeki Fransiz Kültür Merkezine gitmisligim ve üc ayda Fransizca ögrenmekle ilgili basarisiz bir
Elmalili Hamdi Yazir olmayi denemisligim vardir. Ama ne Galatasaray Üniversitesinin Fransizca kursunda dersimize giren, fularli, kucaginda kedili, top sakalli delikanlinin güzelledigi Frankofonlugun, ne Charles Baudelaire siirlerinin, ne Guy de Maupassant öykülerinin ne de Balzac romanlarinin bir etkisi oldu bende. Mesela Jean-Jacques Rousseaunun Emilei Immanuel Kanti neden bu kadar etkiledi hic anlamadim. Ne Fransiz sinemasina, ne de Fransizcadaki tonlamalara hayran oldum. Hicbirini sevemedim. Sevmeyi de denemedim. Zaten azicik Marquis de Sadeyi taniyan biri Fransanin yanindan gecmez ya da Frantz Fanonun Yeryüzünün Lanetlilerini okuyan biri Indila dinlese oh ne güzel söylüyor yerine, ah dile ah der. Ey okur, Fransa ile ilgili yazacagim her sey kisisel, yanli yargilarimdan ibarettir. Cünkü Paris bana geldiginde ben evde yoktum.