Sari Kehribar

Sari Kehribar, sadece bir roman degil; cokdilli, cokkatmanli, cokzamanli bir bellek arkeolojisi. Kibrisli bir ailenin arsivinden cikan fotograflarla örülmüs; bireysel hafiza ile kolektif tarih arasinda gezinen sinematografik bir anlati. Mehmet Yasin, siirsel dil ile arsiv estetigini bulusturdugu bu müze-romaninda edebiyatin sinirlarini asarak, bellegin, kültürün ve politik tarihin kiyilarina aciliyor.
Olaylar, Lefkosada Mnemosyne Nehrine ucan bir arabanin icindeki iki kisiden birinin kaybolmasiyla basliyor. Kaza mi suikast mi oldugu belirsiz bu olay, hem bir polisiye hikayeyi tetikliyor hem de okuru, imgeler, belgeler ve zamanlar arasinda dolambacli bir yolculuga cikariyor. Adi verilmeden roman boyunca izini sürdügümüz Arkadas, gercek mi yoksa hayalet mi oldugu belirsiz bir figüre dönüsürken, yazarin kendi biyografisiyle ic ice gecmis otobiyografik bir gölgeye de bürünüyor.
Levant cografyasinin Osmanli sonrasi dönüsümünü, Kibrisin yarim kalmis modernitesini ve kimlik parcalanmalarini bir dedektif hikayesi estetigiyle ele alirken, ayni zamanda romanin olanaklarini da sorguluyor Yasin. Bir anlamda roman, bu kitapta sadece anlatim araci degil, anlatinin kendisine dönüstürülmüs bir ortam, bir arastirma mecrasi, cokkatmanli bir laboratuvar.
Bir seyi dinler veya anlatirken hatirladiginiz baska sey, akilda olmayan baaambaska bir hikayeyi davet eder. Ben de simdi burada, ne Arisin, ne Rachelin, ne de baskasinin kaydetmedigi seyleri aktariyorum. Eh, benim isim de bu Unutulani hatirlatmak.